Obecne zawirowania dotyczące rozkładu jazdy w transporcie kolejowym są bardzo dobrym momentem na przytoczenie prawdy w zasadzie nienowej, mianowicie istotności dla pasażerów czegoś, co możnaby nazwać filozoficznie „małą stabilizacją”. Jakkolwiek na temat przyczyn sytuacji zaistniałej na kolei mam swoją własną, jak najbardziej prywatną opinię, to dla wytchnienia od stalowych szlaków pozwolę sobie zobrazować całe zagadnienie przykładem pochodzącym z transportu autobusowego.
Szmat czasu temu, jeszcze w poprzednim ustroju społeczno-gospodarczym, przyszło mi się (jako małemu chłopakowi) przenieść z górnośląskiej aglomeracji do niewielkiego miasta w obecnie zachodniej Małopolsce. Wiadomo, kontakty rodzinne się pielęgnuje, toteż była wówczas okazja do bliższego poznania zjawiska zupełnie nowego, czyli komunikacji PKS. Z Olkusza do Będzina w okolicach godziny piętnastej jechało kilka autobusów różnych przedsiębiorstw – był autobus z Buska Zdroju do Sosnowca, dalekobieżny z Lublina do Katowic, także był autobus z Krakowa do Płocka… Odjeżdżały one w bardzo niewielkich odstępach: 14:50, 15:00, 15:03, 15:15… Dla mnie, wychowanego w zasadzie wyłącznie na ikarusach i migach (a już zdecydowanie najbardziej na sto piątkach) dalekobieżne sanosy czy jelcze były przyjemną odmianą, toteż poświęcałem im dość dużo uwagi. Szczególną estymą darzyłem kurs Kraków – Płock, na którym prawie zawsze jeździły jugosłowiańskie sanosy, może także dlatego, że na tym dwudniowym obiegu autobusy mijały się w Będzinie i często wysiadając na tamtejszym dworcu widziało się autobus jadący z Płocka do Krakowa.
Od tamtego czasu minęło z górką dwadzieścia lat. Nie ma już PKS-ów ani w Olkuszu, ani w Będzinie. Trasę między tymi dwoma miastami pokonuję najczęściej volkswagenem. Na dworcu autobusowym w Olkuszu nie byłem co najmniej kilka lat, a ten w Będzinie stoi i straszy chyba tylko dlatego, że nie ma komu rozebrać wiat. Smutny to obraz, nie da się ukryć.
W tym całym marazmie akcentem pozytywnym są autobusy z Krakowa do Płocka i z powrotem. Czasem spacerując po osiedlu widuję, jak mijają się „mniej więcej” o tej samej godzinie co dwadzieścia lat temu, „mniej więcej” w tym samym miejscu. Nie jestem w stanie zweryfikować, na ile połączenie to jest opłacalne, jak wygląda jego zapełnienie etc., natomiast nie da się ukryć, że niezwykła stabilność jego kursowania przyczynia się do utrwalenia w świadomości ludzkiej, że „do Płocka jest zawsze autobus około konkretnej godziny” (odpowiednio innej dla każdego przystanku).
Kiedyś w międzyczasie (kilka lat temu) przyjechałem do Będzina z Chorzowa pociągiem i jakież było moje zaskoczenie, gdy pani z dziecięcym wózkiem, której pomagałem zejść po schodach spytała się mnie o dworzec PKS, skąd ma autobus… do Płocka.
Na Święta i w Nowym Roku wszystkim Czytelnikom życzę takiej właśnie stabilizacji, jakiej przykładem jest połączenie autobusowe wspomnianych dwóch nadwiślańskich miast…